Els en Ruud Kaper

_{Van onze redac­tie, maart 2010}

Els en Ruud Kaper zijn even terug. Ze zijn ver­huisd naar Doet­inchem, maar houden de band met Zaan­dam levend.

Dit gedeelte van Zaan­dam heb ik — Els — voor het eerst leren ken­nen toen ik 18 jaar was, want de oud­ers van mijn lief woon­den op het Kat­te­gat. Later ver­huis­den we via West­zaan naar de Burg. Smitstraat.

Vroeger liepen we nog door de Burge­meester Smit­straat naar het wei­lan­denge­bied dat achter de Gouw begon. We roei­den er tussen die enge zwa­nen door naar de hori­zon, of stapten er op de schaats. Maar toen we in 1994 in diezelfde Burg. Smit­straat gin­gen wonen waren er hele wijken ver­rezen die het uitzicht op Oost­zaan ontnamen.

Vrouwen­cen­trum aan de Tjot­ter­laan
In deze peri­ode was mijn blik meer gericht op mijn bezighe­den in het Vrouwen­cen­trum. Daar werd op een serieuze manier zoge­naamde ‘nuldeli­jns’ hulpver­len­ing gegeven. (De huis­arts is de ‘eerste lijn’.) Met een beroep­skracht voor 12 uur en veel vri­jwilligers werd het cen­trum bestu­urd, vanaf schoonhouden, admin­is­tratie, infor­matie geven, cur­suswerk tot en met de hulpver­len­ing aan toe. Er was een dagelijkse vrouwen­tele­foon die ‘bemand’ werd door vrouwen die zelf het nodige had­den meege­maakt, en die na zelf geholpen te zijn nu hun ervarin­gen met anderen gin­gen delen. Er waren lotgenoten-​gespreksgroepen en aller­lei cur­sussen om weer­baarder in het leven te komen staan. Het Vrouwen­cen­trum stond in die tijd hoog aangeschreven. Er waren con­tacten met gemeen­telijke instanties over kans op werk of een ander huis; con­tact met de wethouder en ambtenaren over sub­si­dies, met het Blijf-van-m’n-lijf-huis, en met het zieken­huis over nazorg voor vrouwen na een opname. Ik weet zeker dat heel veel vrouwen in het Vrouwen­cen­trum met elkaar geleerd hebben hoe ze tot een grotere daad­kracht in hun leven kon­den komen. Het is jam­mer dat dit voor de huidige vrouwen niet meer bestaat. Mijn advies is dan ook: blijf niet met geheimen rond­lopen, zoek elkaar op, vorm een groep en ga praten!

Een dezer dagen kwam er een bericht in onze brieven­bus van de gemeente Doet­inchem (waar we nu wonen), met daarin de voorstellen voor een gewi­jzigd ver­keer­s­plan voor onze buurt. Via een groot aan­tal inspraakavon­den, waar­bij hon­der­den buurt­be­won­ers hun zegje hebben gedaan, is dit plan mee beïnvloed.

Ver­keer­scir­cu­latieplan Zaandam-​Zuid
Ik – Ruud — moest daar­bij regel­matig denken aan de vele bijeenkom­sten die ik heb voorgezeten over het ver­keer­scir­cu­latieplan Zaandam-​Zuid. Het zal ongeveer in 1996 geweest zijn dat we via het wijkover­leg bewon­ers van de ene na de andere straat ontvin­gen om hun wensen te horen over de ver­keer­safwik­kel­ing in hun straat en omgev­ing. De meeste ver­gaderin­gen wer­den in het wijkge­bouw aan de Prin­sen­straat gehouden, maar ook bij de ver­keerss­chool van Peter van Hees, toen nog aan de Zuid­dijk. Ver­keer­skundi­gen van de gemeente waren meestal aan­wezig en hebben mede op basis van deze gesprekken het ver­keer­s­plan opgesteld. Uit­er­aard niet naar ieders tevre­den­heid, want er zijn altijd tegengestelde belan­gen en daar kan nooit alle­maal reken­ing mee wor­den gehouden. Toch heb ik het een boeiende peri­ode gevon­den in de tijd dat we in de Burge­meester Smit­straat woonden.

De Zaanstreek niet ver­geten We wonen nu al weer een tijd in Doet­inchem, maar we zijn de Zaanstreek, waar we maatschap­pelijk heel actief zijn geweest, uit­er­aard niet ver­geten. We komen er nog regel­matig en nu dus ook met een eigen exposi­tie in het Weefhuis in Zaandijk.

Els en Ruud Kaper exposeer­den in het Weefhuis in Zaandijk. Kleur en Vorm in Hard en Zacht gevan­gen — Tex­tiel op papier en emailles.
De offi­ciële open­ing op werd ver­richt door wethouder Cor­rie Noom.