Wilhelminabrug — Beatrixbrug
Bron: eigenwijks 24 november 2004
Wilhelminabrug
Nadat in 1893 ingenieur J.G.van Niftrik de opdracht had gekregen om een nieuw sluizencomplex te realiseren bleek al gauw dat diverse mensen het niet eens waren met zijn ontwerp. Het duurde dan ook ruim zes jaar voordat men het met elkaar eens was. Vanaf augustus 1900 werden de plannen definitief uitgevoerd. Zandterpen werden aangelegd en een vaargeul in de Voorzaan uitgegraven. Hierna volgde men met de aanleg van de Wilhelminasluis. Op 24 oktober 1903 tenslotte werd de sluis ingewijd. Ruim 50 jaar lang zou het toenemende verkeer, onder meer komend van de Hogendijk, gebruik maken van de eerste Wilhelminabrug. Al snel bleek dat de brug te smal was. Een tweede brug van oost naar west en v.v. moest er dan ook komen, en wel in het verlengde van de Gedempte Gracht. De toekomstige hoofdstraat, de Peperstraat, zou uitkomen op de H.Gerhardtstraat. Om deze aanleg tot zijn recht te laten komen, moest er echter heel wat worden gesloopt.
Beatrixbrug
De nieuwe brug zou een basculebrug worden waarvan de elektrische en mechanische installatie uit Amsterdam zou komen. In de winter van 1957 werd de eerste paal geslagen, waarna er nog velen zouden volgen om het brugtracé te steunen. Aan de oostkant direct onder de afrit kwam een voetgangerstunneltje, deze werd echter om veiligheidsredenen in de jaren zeventig weer gesloten. In mei 1958 was men zo ver gekomen dat men de basculebrug in twee delen kon plaatsen. Waarna men begon met de aanleg van trottoirs, wegdek en lantaarnpalen. Echter het doortrekken van de nieuwe Peperstraat was nog volop in actie. Er moest immers nog veel gesloopt worden om op de H.Gerhardtstraat uit te komen. In de loop der jaren versleet zowel het mechanisme als het wegdek. In een 24 uurs race tegen de klok zorgde men er voor dat de ‚Beatrixbrug’ weer tegen een stootje kon.