Ron Rijk­ers

_{Van onze redac­tie, Bar­bara Smith}

Er was ooit een jonge Ajax-​fan, die ging naar de camp­ing. Daar is hij een mooi meisje tegengekomen. Ze woonde in Wormerveer en speelde voet­bal bij Saen­den. Hij is bij de club komen kijken. Sinds­dien is hij met het meisje in het huwelijks­bootje gestapt en al die jaren trouw aan club en vrouw gebleven. Meet Ron Rijk­ers, Voorzit­ter Saen­den Voetbalclub.

Geboren en geto­gen in Ams­ter­dam bli­jft hij in hart en nieren nog altijd fan van Ajax. Hij heeft geen spijt van zijn ver­huiz­ing naar de Zaanstreek, maar vindt dat je als Ams­ter­dammer Ajax-​fan hoort te zijn. In zijn jeugd speelde hij voet­bal bij een zeer chris­telijke verenig­ing (Vlug en Vaardig) waar het ver­bo­den was op zondag te spe­len, dus altijd op zater­dag. Maar dat kwam mooi uit, want de dames van Saen­den speelden altijd zondags. Goed te combineren.

Op een dag kri­jgt hij de kans om bij het team Saen­den Zater­dag 1 te spe­len. Recht­sachter. In de twintig jaar dat hij met dit team heeft meege­speeld en ondanks twee keer per week trainen, hebben ze nooit een grote presta­tie geleverd. Maar dat gaf niet. Saen­den is een zondagsclub, dus het topteam was en is nog steeds het Zondag 1 elftal.

Naast deze seniorenteams, zijn er ook teams voor vet­er­a­nen, oftewel, ieder die graag voet­bal wil spe­len, ook zon­der enige ervar­ing, is welkom mee te doen. Jeugdteams wor­den ingedeeld op leeftijd. Senioren– en damesteams wor­den door de kwaliteit van spel­ers samengesteld. De KNVB regelt wedstrijdschema’s waar­bij jeugd-​, dames-​, senioren– en vet­er­a­nen­teams hier in Noord– Hol­land elkaar ont­moeten, of op hun thuisveld of als gast. Elke wed­strijd moet aangemeld wor­den, met de uit­sla­gen erbij.
Tegen­wo­ordig staat het Saen­den Zondag 1 elf­tal hoog in de klasse divisie.

Sinds de opricht­ing van Saen­den in 1960 geniet de club van een gestage toe­name van leden. Vooral onder de jeugd en dames. Het Zater­dag 1 Elf­tal werd uit­ge­breid met teams 2 en 3. Maar die bestaan niet meer. Van de oor­spronke­lijke team­le­den lopen er nog een aan­tal op de club rond maar vervullen nu andere rollen. In 2015 werd het 45-​jarig jubileum uit­bundig gevierd. Ron heeft nooit verwacht dat hij op een dag voorzit­ter zou worden.

De club hanteert de term Fair­Play wat inhoudt sportiviteit en respect, maar daar­naast vor­men team– spirit en gezel­ligheid een belan­grijk deel van deze visie. Dat houdt in: feestjes, uit­jes, ste­den­trips. Het Zater­dag 1 team is o.a. samen naar Rome en Barcelona geweest. Ieder jaar gin­gen de man­nen samen op stap in Texel. Dat was altijd grote pret tot­dat in 2002 Ron een gescheurde pees opliep wat zo ern­stig was dat het ander­half jaar duurde om te revalid­eren. Sinds­dien kan hij niet meer voet­ballen zoals hij voorheen deed. Gelukkig waren zijn twee dochters begonnen bij Saen­den Dames, welke groep toen zon­der coach zat. Alhoewel hij geen oplei­d­ing als coach heeft gehad besloot hij met dit team te werken. Een KNVB– diploma is duur en is meer gericht op mensen die car­rière willen maken als coach. Het Damesteam was al blij dat iemand met ken­nis van voet­bal de taak wilde aan­nemen. Het schri­jven van een kort bericht van wed­stri­j­den voor de club­blad hoort ook bij zijn taak. Ron is nog altijd Ere­lid van Saen­den Dames, al coacht hij al lang niet meer. Hij wordt altijd verwacht op hun feestjes en uit­stap­jes. Dat deze man bereid is om hier­bij in o.a. een kip-​kostuum te ver­schi­j­nen, verk­laart waarom zijn gevoel voor humeur altijd welkom is.

Maar zijn eerlijkheid wordt ook herk­end, want hij mocht als schei­d­srechter optre­den. Een goede ken­nis van de regels is essen­tieel bij deze rol. Met een glim­lach citeert hij ‚Fluiten naar beste eer en geweten’ blijkt de belan­grijk­ste regel.

Als elek­tricien van beroep is Ron jaren­lang de aangewezen per­soon die de elek­tra en beveilig­ing van de clubge­bouwen regelt. Omdat de velden aan het Guisveld gren­zen, moet con­stant het water­peil in de gaten gehouden wor­den en de water­pomp in goede staat van onderhoud.

De club is geves­tigd achter het sta­tion van Wormerveer, dus men moet onder het spoor door lopen om er te komen. Bij de vrij recente vernieuwing van het sta­tion, wordt er ook aan­dacht geschonken aan de toe­gang tot het padje dat er naar toe leidt. Dit wordt ver­be­terd met een uit­brei­d­ing en goede ver­licht­ing. Toe­gang voor auto’s of ver­voer wordt geregeld door een hek met een slot, waar ivm vei­ligheid alleen met toestem­ming gebruik van mag wor­den gemaakt.

Ook de kleed­kamers wor­den vernieuwd. Die waren er echt aan toe en zijn intussen ver­van­gen met mooie lichte ruimtes, een mod­ern douch­esys­teem, mas­sageruimte en een wit­bord voor strate­gis­che dis­cussies. De schei­d­srechter kri­jgt een eigen kleed­kamer waar hij zich terug kan trekken als de fans het niet met hem eens zijn.

Daar­naast is de kan­ti­neruimte met een aparte be-​stuurskamer. De hore­caver­gun­ning van de kan­tine is vernieuwd, het gebouw zelf is ruim genoeg om met zijn allen bij te komen en knus genoeg als er maar een paar mensen zijn. Mogelijkheid tot drankje en hapje is vol­doende aan­wezig en een team gezel­lige vri­jwilligers houdt het alle­maal draaiend. Klaver­jassen, waar­bij cluble­den en niet-​leden welkom zijn, hoort ook bij de activiteiten in de kantine.

Maar wij zit­ten nu tij­dens dit inter­view samen in de bestu­urskamer. Deze is ingericht met up-​to-​date ICT– voorzienin­gen om de club draaiend te houden. Als voorzit­ter moet Ron op de hoogte zijn van alle ontwik­kelin­gen. En dat zijn er veel. Gelukkig heeft hij goede mensen om zich heen die hem daar­bij helpen. Bestu­urslid wor­den is vri­jwillig. Er zijn vier bestu­uror­ga­nen, Jeugd-​, Dames-​, Alge­meen– en Hoofdbestuur. Elk bestuur ver­gadert apart met regel­matig over­leg en samenkomen met het Hoofdbestuur. Beslissin­gen wor­den genomen op grond van open dis­cussies, sug­gesties en adviezen. Als lei­d­inggevende moet Ron ver­gaderin­gen bij­wo­nen, geschillen oplossen, een overzicht van alle activiteiten bijhouden, zor­gen dat taken als vei­ligheid, onder­houd en dien­sten gebeuren. Plus con­tact onder­houden met de KNVB, andere clubs, gemeente en media. Een veeleisende taak. Ron doet dit nu bijna vier jaar lang. In het begin van zijn voorzit­ter­schap vereiste de admini-​stratie veel aan­dacht. Dat heeft hij op orde gebracht en gestroom­li­jnd met lijn­man­age­ment. Ron wil beslist geen baas uithangen en hoopt dat zijn mede­cluble­den weten dat zijn deur altijd voor hen open staat. Er moet geen drem­pel zijn. Daar­naast speelt hij een actieve rol in het clubbeleid. Bijvoor­beeld: er wordt tegen­wo­ordig meer aan­dacht gericht op de jeugd, met onderne­m­ing in de buurt zoals scholen uitn­odi­gen om de faciliteiten te gebruiken.

Nieuwe maatschap­pelijke ontwik­kelin­gen wor­den ook bijge­houden met led­ver­licht­ing, Wifi-​beschikbaarheid en de mogelijkheid tot pin­nen.
Kun­st­gras was wel een onder­w­erp van dis­cussie maar uitein­delijk was dat niet mogelijk, gegeven dat er op de Saenden-​velden te weinig ruimte is voor het onder­houdsys­teem dat erbij hoort. Saen­den wil groen denk­end groeien en de Cloud delen. En als er lez­ers zijn die deze club willen ste­unen is er de mogelijkheid voor vijfen­twintig euro per jaar lid te wor­den van de Vrien­den van Saen­den. Deze groep mensen ste­unt de club bij aan­schaf van noodza­ke­lijke appa­ratuur zoals gras­maaima­chines en wasdrogers.

Zie de web­site: www​.saen​den​.nl

Na zijn zoveel­ste ver­jaardag denkt Ron langzaam aan te gaan stop­pen. Meer tijd voor fam­i­lie die inmid­dels is uit­ge­breid met kleinkinderen. Graag wil hij een jonger dynamisch iemand die de ver­ant­wo­ordelijkheid van hem zou willen overne­men. Dat noemt hij pro­gressie.
Een club moet vitaal bli­jven. R.K.V.V. Saen­den vooruit naar de toekomst!