Panorama zaandam by Tilemahos Efthimiadis

In Memo­riam Mar­griet Eshuijs
door: Dré Prijs

MargrietEshuijsklein

In Par­ijs geweest en in Rome, de kerkklokken van Keulen geho­ord, de getto’s van New York gezien, verd­waald in de mist van Lon­don en horen hoe zige­uners muziek maken over hun plaats ‚under the moon’. Een prachtig van heimwee door­drenkt lied dat je terug kunt vin­den op het met een Gouden Harp bekroonde album ‚Some­times’ (1994) van Mar­griet Eshuijs. Dat reizen van hotel naar hotel, van ‚gig’ naar ‚gig’ en dan thuis komen in de Zaanstreek, de plek waar ze geboren en geto­gen is en waar ze niet meer weg wil. Immers de riv­ier vertelt haar dat dit de plek is waar ze thuis hoort. ‚Here’s Where I Belong’. Als echte Zaankan­ter snap je deze emotie hele­maal. De Zaanstreek ver­laten om er nooit meer terug te komen? Ondenkbaar!

Het zal ergens eind 1974 geweest zijn dat ik van Mar­griet orgelles kreeg. De lessen wer­den gegeven in de muziek­winkel van Eshuijs op de Dam in Zaan­dam. Je zat prak­tisch in de eta­lage van de winkel. Af en toe ont­brak het me aan inspi­ratie. Dan ging het muziek­boek van ‚Carlo West’ aan de kant en praat­ten we over pop­muziek en over Lucifer waar ze zan­geres was gewor­den. Zo had ik de ongelooflijke mazzel om de eerste demo’s te mogen horen van ‚House For Sale’. ‚House For Sale’ was een geweldige song en het werd een dijk van een hit. „We hebben nu zoveel optre­dens met Lucifer, dat ik je geen les meer kan geven”, zei Mar­griet op zeker moment. Jam­mer voor mij, maar voor haar begon een grote en lange muzikale car­rière. Nadat Lucifer stopte in 1979 ging Mar­griet solo verder, uitein­delijk met een eigen band die haar naam droeg.

MargrietEshuijsVoor haar muziek kreeg ze bij­zon­dere waarder­ing in de vorm van twee Edis­ons (album ‚On The Move Again’ en voor het album ‚Black Pearl’) en dus een Gouden Harp voor ‚Some­times’. Ze had een enorme drive om te pro­duc­eren, al hele­maal toen ze Maarten Peters ont­moette. De songs op ‚Some­times’ wer­den gro­ten­deels door Maarten Peters geschreven.
De Mar­griet Eshuijs Band begon medio jaren 80 met optre­dens in the­aters. In de kleinere zalen speelde ze semi-​akoestisch. „Die akoestis­che gitaren en de vleugel komt alle­maal wat meer tot zijn recht”, zegt Mar­griet in een inter­view op Radio9 Oost­zaan, „een­voudig omdat er geen tromgerof­fel doorheen zit. Daar­door breng je de lied­jes terug naar hoe ze ooit zijn gemaakt. De puurheid van het begin zit daarin. Daar­door klinkt het heel open, heel mooi. Je ziet de klankmak­ers als je naar een con­cert kijkt.”

Over de tek­sten die Maarten Peters steeds meer voor haar ging schri­jven is ze lyrisch: „Maarten is in de loop van de jaren steeds meer mooie ver­haalt­jes voor me gaan schri­jven. Een mooi ver­haal over mijn nichtje Roos, een lief ver­haaltje over de roze bril, mooie ver­haalt­jes over tijd en over de din­gen waar we ver­geten naar te kijken die zo prachtig en oneindig zijn dat je je weer een onderdeel voelt van een groter geheel.”

Met een kleinere bezetting gin­gen Mar­griet en Maarten naar de wat kleinere the­aters. „Schi­jn­del, Box­tel, Sint-​Oederoden, daar speelden we nooit, omdat we met te veel bom­bast het land in gin­gen. Dus besloten we om er wat toeters en bellen af te laten om ook die kleinere zalen te kun­nen doen.” Een gouden greep. Zo herin­ner ik me de reac­tie van Mar­griet toen we haar ook wezen op The­ater de Kun­st­greep in Oost­zaan. „Heeft Oost­zaan ook een the­ater. Daar ga ik eens con­tact mee opne­men.” Ze deed het en stond met haar con­certen ook in Oostzaan.

Een lange en mooie car­rière vond Mar­griet alles­be­halve vanzelf­sprek­end: „Achter de scher­men en om de con­certen heen wordt ontzettend hard gew­erkt om muzikaal het niveau te houden, maar ook om dat werk te genere­nen en om de the­aters in te kun­nen, of om een plaat uit te kun­nen bren­gen. In de busi­ness is door de jaren heen ontzettend veel veran­derd. Alleen één ding veran­dert niet: het bli­jft een graai en haal-​cultuur. Je moet slim en inven­tief zijn om alles te ont­lopen en niet in de valkuilen te rollen, dat je overeind bli­jft. Want er belt nooit iemand bij mij aan de deur aan met de vraag ‚Mar­griet Eshuijs kom eens even een liedje zin­gen’. Daar moeten we echt wel zelf werk van maken.”

Don­derda­gavond 29 decem­ber 2022 over­leed ze na een peri­ode van ern­stige ziekte. Ze was 70 jaar oud. Haar part­ner Maarten Peters maakte het droe­vig nieuws bekend.

Sec­onds fly into eter­nity
Lost in the dark­ness of space
Becomes his­tory.

You may think you’ve got time to spare.
But one short blink and it’s no lon­gere there”
(On And On, album Time).


Joomla tem­plates by a4joomla