In Memoriam Margriet Eshuijs
door: Dré Prijs
In Parijs geweest en in Rome, de kerkklokken van Keulen gehoord, de getto’s van New York gezien, verdwaald in de mist van London en horen hoe zigeuners muziek maken over hun plaats ‚under the moon’. Een prachtig van heimwee doordrenkt lied dat je terug kunt vinden op het met een Gouden Harp bekroonde album ‚Sometimes’ (1994) van Margriet Eshuijs. Dat reizen van hotel naar hotel, van ‚gig’ naar ‚gig’ en dan thuis komen in de Zaanstreek, de plek waar ze geboren en getogen is en waar ze niet meer weg wil. Immers de rivier vertelt haar dat dit de plek is waar ze thuis hoort. ‚Here’s Where I Belong’. Als echte Zaankanter snap je deze emotie helemaal. De Zaanstreek verlaten om er nooit meer terug te komen? Ondenkbaar!
Het zal ergens eind 1974 geweest zijn dat ik van Margriet orgelles kreeg. De lessen werden gegeven in de muziekwinkel van Eshuijs op de Dam in Zaandam. Je zat praktisch in de etalage van de winkel. Af en toe ontbrak het me aan inspiratie. Dan ging het muziekboek van ‚Carlo West’ aan de kant en praatten we over popmuziek en over Lucifer waar ze zangeres was geworden. Zo had ik de ongelooflijke mazzel om de eerste demo’s te mogen horen van ‚House For Sale’. ‚House For Sale’ was een geweldige song en het werd een dijk van een hit. „We hebben nu zoveel optredens met Lucifer, dat ik je geen les meer kan geven”, zei Margriet op zeker moment. Jammer voor mij, maar voor haar begon een grote en lange muzikale carrière. Nadat Lucifer stopte in 1979 ging Margriet solo verder, uiteindelijk met een eigen band die haar naam droeg.
Voor haar muziek kreeg ze bijzondere waardering in de vorm van twee Edisons (album ‚On The Move Again’ en voor het album ‚Black Pearl’) en dus een Gouden Harp voor ‚Sometimes’. Ze had een enorme drive om te produceren, al helemaal toen ze Maarten Peters ontmoette. De songs op ‚Sometimes’ werden grotendeels door Maarten Peters geschreven.
De Margriet Eshuijs Band begon medio jaren 80 met optredens in theaters. In de kleinere zalen speelde ze semi-akoestisch. „Die akoestische gitaren en de vleugel komt allemaal wat meer tot zijn recht”, zegt Margriet in een interview op Radio9 Oostzaan, „eenvoudig omdat er geen tromgeroffel doorheen zit. Daardoor breng je de liedjes terug naar hoe ze ooit zijn gemaakt. De puurheid van het begin zit daarin. Daardoor klinkt het heel open, heel mooi. Je ziet de klankmakers als je naar een concert kijkt.”
Over de teksten die Maarten Peters steeds meer voor haar ging schrijven is ze lyrisch: „Maarten is in de loop van de jaren steeds meer mooie verhaaltjes voor me gaan schrijven. Een mooi verhaal over mijn nichtje Roos, een lief verhaaltje over de roze bril, mooie verhaaltjes over tijd en over de dingen waar we vergeten naar te kijken die zo prachtig en oneindig zijn dat je je weer een onderdeel voelt van een groter geheel.”
Met een kleinere bezetting gingen Margriet en Maarten naar de wat kleinere theaters. „Schijndel, Boxtel, Sint-Oederoden, daar speelden we nooit, omdat we met te veel bombast het land in gingen. Dus besloten we om er wat toeters en bellen af te laten om ook die kleinere zalen te kunnen doen.” Een gouden greep. Zo herinner ik me de reactie van Margriet toen we haar ook wezen op Theater de Kunstgreep in Oostzaan. „Heeft Oostzaan ook een theater. Daar ga ik eens contact mee opnemen.” Ze deed het en stond met haar concerten ook in Oostzaan.
Een lange en mooie carrière vond Margriet allesbehalve vanzelfsprekend: „Achter de schermen en om de concerten heen wordt ontzettend hard gewerkt om muzikaal het niveau te houden, maar ook om dat werk te generenen en om de theaters in te kunnen, of om een plaat uit te kunnen brengen. In de business is door de jaren heen ontzettend veel veranderd. Alleen één ding verandert niet: het blijft een graai en haal-cultuur. Je moet slim en inventief zijn om alles te ontlopen en niet in de valkuilen te rollen, dat je overeind blijft. Want er belt nooit iemand bij mij aan de deur aan met de vraag ‚Margriet Eshuijs kom eens even een liedje zingen’. Daar moeten we echt wel zelf werk van maken.”
Donderdagavond 29 december 2022 overleed ze na een periode van ernstige ziekte. Ze was 70 jaar oud. Haar partner Maarten Peters maakte het droevig nieuws bekend.
„Seconds fly into eternity
Lost in the darkness of space
Becomes history.
You may think you’ve got time to spare.
But one short blink and it’s no longere there”
(On And On, album Time).