Hoe is het toch met Lenie Fritz?

_{Van onze redac­tie: Ruud Meijns}

Velen zullen haar nog wel ken­nen van het boekje ‘Gekke Tampie’ dat in 2004 ver­scheen. Hierin vertelt ze over haar jeugd in een katholiek gezin in de Kop­er­molen­straat. Een groot gezin van der­tien kinderen. Ik zocht haar op, benieuwd hoe het met haar was gegaan na haar debuut als schrijfster.

Kort gele­den is haar jong­ste zus overleden en het was haar wens om bij het afscheid een katholieke dienst te houden. Na afloop zei haar broer dat het zo’n mooie cer­e­monie was geweest en dat hij dat zo gemist had. De dienst had bij de aan­wezi­gen toch weer iets van heimwee teweeg gebracht naar die mooie katholieke pracht en praal.

Het boekje ‘Gekke Tampie’ heeft ze in eerste instantie eigen­lijk voor zichzelf geschreven. Ze liet het resul­taat wel eens aan haar broers en zusters lezen, maar die begrepen nooit waarom dat nou op papier gezet moest worden.

Vol­gens Lenie is het goed om je gedachten te uiten, zet het op papier dan ben je ervan af. Toen haar oud­ers nog leef­den had ze het boekje nooit uit kun­nen geven. In gedachten hoort ze haar vader al bul­deren, ‘hoe haal je dat nou in je…’.

Tot haar 58e heeft ze bij Albert Heijn gew­erkt bij de afdel­ing Grootver­bruik. Eerst in de Achter­sluis­polder en toen het bedrijf naar Breuke­len ver­huisde is het gezin, na over­leg met allen, meev­er­huisd. Ze heeft daar vijf jaar gew­erkt en gewoond. Bij een vol­gende ver­huiz­ing van het bedrijf naar Ede koos ze ervoor om terug te keren naar Albert Heijn in Zaan­dam. Ze kre­gen een won­ing in de Klaas Katerstraat.

Albert Heijn is voor Lenie altijd een goede werkgever geweest. Ze heeft er tal van oplei­din­gen kun­nen doen waar ze, behalve op haar werk, in haar leven veel aan heeft gehad.

Nadat ze met werken gestopt was werd ze actief bij het vri­jwilliger­spro­ject ‘Onze Buurt Aan Zet’ in Zaandam-​Zuid. Deed vri­jwilliger­swerk in het Men­nis­ten­erf en doet nog steeds bood­schap­pen voor een mevrouw die ze bij dat project heeft leren ken­nen. Die mevrouw wordt komende week hon­derd jaar.

In die tijd begon ze ook met schri­jven, voor zichzelf en voor de rubriek Eigen­wijks in de Zaankan­ter, een rubriek over Zaandam-​Zuid. Daar­naast had ze een eigen pro­gramma bij Zaan­ra­dio. Een pro­gramma met en over gedichten. Soms nodigde ze een klas uit die ze eigen gedichten liet voor­lezen en dan weer een groep tachtigjarigen.

Haar gedichten gaan over zaken die haar na aan ’t hart liggen. Over Gijs, een gehand­i­capte jon­gen die bij het gezin jaren­lang in de weekein­den kwam logeren om de een­za­amheid te ontvluchten. Over haar Juf van de lagere school die bij haar in de straat woonde en waar ze de tas van mocht dra­gen. Ze heeft een gedicht­en­bun­del uit­gegeven onder de titel ‘Vogelvrije ver­sjes’, uit­gegeven door uit­gev­erij Van de Berg te Almere. In 2006 ver­scheen deel twee van Gekke Tampie, onder de titel ‘Dwaze Vrolijkheid’. Ook weer met ver­halen uit haar jeugd en hoe het verder ging met de kinderen uit het gezin Tambach.

Gedicht:

Klaas Kater­straat

Het heeft de intimiteit van een dorp.
De oude acacia’s dra­gen jong blad.
Toch ligt het op nog geen steen­worp
afs­tand van het cen­trum van de stad.

Archi­tec­tuur van het verleden heeft zich gevoegd in steen en hout
en voegt zich naar het heden.
Ver­schei­den­heid in enkelvoud.

Ik veeg een ven­ster in het besla­gen raam
en kijk naar het plantsoen
waarin een vleugel­noot van naam
Ams­ter­damse school kop­pelt aan Zaans groen.