Warme chocolade
Gesprek met de buurtbuschauffeur
„Dat was zo smerig,” roept een jonge dame giechelend tegen haar vriendin.
Ik spits mijn oren meteen. Al is dat niet nodig, want ze sprak dat woord ‚smerig’ behoorlijk hard uit en met overvloedige afkeer.
Haar vriendin, naast haar en direct achter me, doet mee.
„Smerig!” roept ze na, maar lacht erbij.
Of liever ‚giechelt’, want dat doen meisjes van bepaalde leeftijd.
De eerste moet ook nu giechelen en zegt daarbij: „Dat gaan we nooit meer bestellen!„
De andere roept: „Nooit! Gewoon smerig was het!„
En dan krijgen ze allebei de slappe lach.
„Ik dacht dat wij echte warme chocomel zouden krijgen.”
„Met een wolkje slagroom bovenop.”
„Zoals gewoon. Echt niet normaal.”
„Zo’n bak lauwe melk met een zakje korrels daarbij.”
„En die smelten niet eens goed.”
„Ja, bah, smerig was het.„
Giechel, giechel en ik weet niet eens meer wie wat heeft gezegd, maar die twee waren het duidelijk eens met elkaar. Ik moet toegeven, ik ben het ook met ze eens. Het is mij ook eens overkomen dat ik warme chocolade bestelde en er zo’n zak met bak werd geleverd terwijl ik dat dubbel overheerlijke oer-Hollandse zoete en smeuïge drankje had verwacht.
Het blijkt een recente trend in de vele coffeezaken die tegenwoordig overal te vinden zijn. Ik begrijp dat het makkelijker is voor de café-ondernemer met het bijhouden van de voorraad en misschien is het even minder verspilling, maar smerig is het wel. In vergelijking met de goede ouwe uit het pak.
Het meisje achter me zegt: „Ja, jammer, volgende keer duidelijk vragen of ze de echte hebben, anders nemen wij maar thee.”
„Of cappuccino.”
„Ja, dat is niet zo sterk maar dan ook niet zo slap als dat lauwe bakje met korrels.„
Lachend stappen ze de bus uit. Ik rij verder maar ineens krijg ik ontzettende trek in een echte warme chocomel.
Ik spits mijn oren meteen. Al is dat niet nodig, want ze sprak dat woord ‚smerig’ behoorlijk hard uit en met overvloedige afkeer.
Haar vriendin, naast haar en direct achter me, doet mee.
„Smerig!” roept ze na, maar lacht erbij.
Of liever ‚giechelt’, want dat doen meisjes van bepaalde leeftijd.
De eerste moet ook nu giechelen en zegt daarbij: „Dat gaan we nooit meer bestellen!„
De andere roept: „Nooit! Gewoon smerig was het!„
En dan krijgen ze allebei de slappe lach.
„Ik dacht dat wij echte warme chocomel zouden krijgen.”
„Met een wolkje slagroom bovenop.”
„Zoals gewoon. Echt niet normaal.”
„Zo’n bak lauwe melk met een zakje korrels daarbij.”
„En die smelten niet eens goed.”
„Ja, bah, smerig was het.„
Giechel, giechel en ik weet niet eens meer wie wat heeft gezegd, maar die twee waren het duidelijk eens met elkaar. Ik moet toegeven, ik ben het ook met ze eens. Het is mij ook eens overkomen dat ik warme chocolade bestelde en er zo’n zak met bak werd geleverd terwijl ik dat dubbel overheerlijke oer-Hollandse zoete en smeuïge drankje had verwacht.
Het blijkt een recente trend in de vele coffeezaken die tegenwoordig overal te vinden zijn. Ik begrijp dat het makkelijker is voor de café-ondernemer met het bijhouden van de voorraad en misschien is het even minder verspilling, maar smerig is het wel. In vergelijking met de goede ouwe uit het pak.
Het meisje achter me zegt: „Ja, jammer, volgende keer duidelijk vragen of ze de echte hebben, anders nemen wij maar thee.”
„Of cappuccino.”
„Ja, dat is niet zo sterk maar dan ook niet zo slap als dat lauwe bakje met korrels.„
Lachend stappen ze de bus uit. Ik rij verder maar ineens krijg ik ontzettende trek in een echte warme chocomel.