Ban­denspan­ning

Gesprek met een buurtbuschauffeur

“Hello,” roept de meneer als ik de deur open­maak. “Wat ben ik blij dat u nog rijdt.”
“Goede mid­dag,” roep ik vrolijk,”Onze dienst was inder­daad getrof­fen door de Coronaregelin­gen maar we rij­den weer al is het nog niet met een volle bak.”
“Het is een lange tijd gele­den dat ik gebruik maakte van de buurt­bus, volgt u nog dezelfde route?”
“Zeker weten,” knik ik, “geen enkele afwijk­ing,” en dan vraag ik daarbij,”Waar moet u naar toe?”
“Bijna tot het eind­halte,” zegt hij, “de garage daar vlak­bij. Dan kan ik mijn auto ophalen.”

Mijn­heer checkt in en neemt plaats. Hij zit direct achter mij en ik start de rit. Hij is de enige pas­sagier.
Dus als hij begint te brom­men weet ik dat hij het tegen mij heeft.
“Belache­lijk!” zegt hij.
“Sorry mijn­heer, is er een prob­leem?” vraag ik geschrokken.
“Dat kan u wel zeggen,” zegt hij, gevolgd door, “Ik heb een lek­band. Of eigen­lijk heeft mijn auto dat,” en hij zucht diep.
“Had u geen reserve­band bij u dan?” zeg ik denk­end aan wiel­mo­eren en krukken.
“Nee,” zegt meneer, “dat is het niet. Het is een van die vul­ban­den, weet u? Dat met een goedje gevuld kan wor­den? Maar daar­voor moet ik wel naar de garage want dat kan ik zelf niet.”
“Ja die ken ik,” zeg ik beves­ti­gend, “dan hoeft u geen extra band mee te nemen. Het maakt ruimte vrij, vooral in kleinere auto´s.”
“Maar dit is de derde keer in ander­half jaar dat dit mij is overkomen!” en ik hoor duidelijk de irri­tatie in zijn stemver­heff­ing.
“Gelukkig hebt u maar vier ban­den dan,” flap ik er uit, luchthar­tig over zijn pech, maar meneer wordt er niet vrolijker van.
“Het is niet grap­pig,” snauwt hij, “is één keer niet al meer dan genoeg?” hij zucht diep en ik hoop dat hij tot tien aan het tellen is, maar nee, daar begint hij weer.
“Het komt door schroeven en zulke harde en scherpe voor­w­er­pen op het wegdek. Drie keer is nu een gemeen harde en scherpe schroef of klinknagel tot diep in het rub­ber van mijn band geprikt! Het is gewoon gevaar­lijk op de weg! Niet te spreken van de irri­tatie van ver­spilde tijd en het geld dat het alle­maal kost. Van­daag had ik een belan­grijke afspraak en dan ineens kon ik mijn auto niet veilig gebruiken. In plaats daar­van werd dat voorzichtig rij­den naar de garage en even snel rond bellen naar alter­natief ver­voer. En dat dan alle­maal door een losse schroef veroorza­akt!”
Gelukkig sta ik voor een rood licht dus ik kan hem even in de achteruit­spiegel bestud­eren, hopend dat hij zelf geen losse schroeven heeft. Even omdraaiend zeg ik met medeleven,”Wat erg zeg!”
“Stel nou, dat het kan lei­den tot een klap­band op de snel­weg. Gewoon gevaar­lijk!” zegt hij nog eens en kijkt nors uit het raam.
Voorzichtig vraag ik, “Maar hoe komt dat dan?”
“Ik zou het niet weten! Bouw­vakkers die hun spul laten slin­geren. Grofvuil stort­plaat­sen die niet goed geveegd wor­den. Spul dat van vracht­wa­gens los raakt. Onvoorzichtige medew­erk­ers van ver­huis­bedri­jven. Er waren onderne­mers bezig in de buurt laatst, straten open gebro­ken en zo.
Maar er is nie­mand die de ver­ant­wo­ordelijkheid voor dit soort schade neemt ter­wijl we ons alle­maal blauw moeten betalen aan belastin­gen voor wegen en afval en zo!”
“Niks aan te doen dan?” vraag ik even tussen zijn adem­pauze door.
“Gewoon kak en betalen”, mom­pelt hij bin­nens­monds, “daar heb je auto­mo­bilis­ten voor, toch!”

Ik zet de radio even wat harder en we rij­den door. Er zijn geen andere pas­sagiers bij de gepasseerde haltes geweest. Ineens over de radio komt er een reclame voor autoruitschade. Ik hoor meneer achter mij even diep inade­men. Ik hou die van mij even vast.
Maar hij staat alleen op om bij de vol­gende halte uit te stap­pen. We zijn er veilig aangekomen.
Gelukkig!