Bij Ford Zaan­dam begonnen en gebleven
_{Door: Ursulien van Berge}
Gepko Bruin

Ik heb mijn hele leven bij Ford gew­erkt, maar nooit in een auto gere­den.
De plek waar ik al 69 jaar woon, wordt omringd door bedri­jf­s­ge­bouwen. Het huis op num­mer 405 G ligt vijf­tien tre­den bene­den de hoge Zuid­dijk, schuin tegen­over de jachtwerf Zaan­haven. Vroeger was daar scheep­swerf Vooruit. Daar­naast was de Basalt Maatschap­pij, nu het bedrijf Ken­z­Figee, off­shore en kra­nen.
Mijn vader werkte een eindje verder bij Holle­man machine­fab­riek. Na zijn pen­sioen is hij een tijd bewaker bij Ken­z­Figee geweest.

Scheep­swerf Vooruit

Op weg naar zijn werk fiet­ste mijn vader elke dag langs het huis en hij dacht wel eens: Hier zou ik wel willen wonen. Die wens ging op een bij­zon­dere manier in vervulling. Bij dag­blad de Typhoon was een prob­leem met de drukpers en de man­nen van Holle­man moesten dat oplossen. Op de drukproef las hij toe­val­lig dat dit huis te huur werd aange­bo­den dus voor­dat de Typhoon op de mat viel hing hij aan de tele­foon.
Zo ver­huisde ik, toen ik 3 maan­den oud was, naar dit fijne huis, samen met mijn oud­ers en mijn grote zus.
Later kon mijn vader met behulp van een lening van Holle­man deze won­ing kopen. Na zijn over­li­j­den woonde ik daar samen met mijn moeder. Ik was vele jaren haar man­tel­zorger tot zij in 2021 over­leed.
Mijn zus en ik zijn de erf­ge­na­men en nu staat het te koop. Er zijn al foto’s genomen en ik moet maar zien dat ik ergens terecht kom. Bij de gemeente word ik nu gezien als een starter op de huizen­markt.
Hele­maal opnieuw begin­nen dus.

Zuid­dijk 405 G

Als ik geen won­ing kan kri­j­gen, blijf ik maar zit­ten waar ik zit. De make­laar heeft beloofd zijn best voor mij te doen. We zien wel, miss­chien op de Oost Dorsch. Ik wil toch min­stens in een huis van 80 vierkante meters terecht komen.

School­loop­baan
Het hoofd van de Vis­ser­shop­school was meneer Nap. Toe­val­lig was dat mijn oom, en mijn moeder zat in de oud­er­raad. Er kwam een nieuwe directeur en die voerde een waar schrik­be­wind, boven­dien deugde het pest­pro­to­col hele­maal niet. Dus werd er een andere school voor me gezocht. In die tijd mocht je dan niet ingeschreven wor­den in een school in dezelfde plaats.

De Pinkschool in Koog aan de Zaan werd uit­gekozen. Meester Hazel­hof was daar de directeur. Ik heb daar een extra jaar op gezeten want ik was heel ver­legen. Voor een spreek­beurt scheet ik al in mijn broek, later groeide ik daarover­heen.

Op het Zaan­lands Lyceum had ik een leuke tijd. Veel vrien­den met wie ik nog steeds con­tact heb. In ons laat­ste jaar op het Zaan­lands gin­gen we, samen met een paar ler­aren, met de auto op vakantie naar een berghut in Zwit­ser­land.
Het was een avon­tu­urlijke reis in het voor­jaar. Voor de zek­er­heid had­den we sneeuw-​kettingen meegenomen. Toen we die in Zuid-​Duitsland echt nodig had­den, bleken ze te groot. Onder luid kaboem, kaboem bereik­ten we onze bestem­ming.
We hebben een prima weekje doorge­bracht. De hut lag op een klein bergje. Er waren twee paar ski’s beschik­baar die we om de beurt gebruik­ten.
Na mijn exa­men koos ik voor een ver­vol­go­plei­d­ing als schoolmeester. Na een jaar had ik het wel gezien op de kweekschool, dat was niets voor mij.

Ford garage Zaandam

Dat rooie zootje! Daar moeten we niks van hebben!

Ik sol­lici­teerde via een schoolka­m­er­aad, Jan van der Werff, bij dag­blad de Zaan­lan­der voor admin­is­tratief werk, maar kreeg na een tijdje te horen dat er in de func­tie voorzien was.
Miss­chien dachten ze, ‘hij komt uit een rood nest. Dat rooie zootje! Daar moeten we niks van hebben!’

Bij de Ford Garage in Zaan­dam kreeg ik vakantiew­erk en dat is me goed bevallen. Ze had­den iemand nodig dus ben ik daar gebleven. Gewoon, zon­der te sol­liciteren! Ik ver­zorgde de admin­is­tratie, deed boekhoud­kundig werk. Na een tijdje zat ik ook in de recep­tie, maakte fac­turen en pro­duc­tiviteitsstaten. Zo langza­mer­hand werd de com­puter ingevo­erd. Daar­voor deed ik een paar cur­sussen, ook dat vond ik interessant.

Screen­shot Ford Garage in Zaandam

Je zou toch zeggen als je bij Ford werkt, heb je vast wel een mooie auto voor de deur staan. Maar nee, ik heb mijn hele leven bij Ford gew­erkt, maar nooit in een auto gere­den.

De oude Ford Garage aan de Zee­mansstraat is deze zomer (2023) met de grond gelijk gemaakt en op de plek tussen de Vinken­straat, het Hazen­pad en de Zee­mansstraat wordt het bouw­pro­ject ‘Hazen­leger’ ontwikkeld waarin plek is voor 18 eengezinswonin­gen en 42 starter­sap­parte­menten.

Helaas kreeg ik op mijn 34e de ziekte Ménière, heftige aan­vallen van duize­ligheid en oor­suizen. Dat betek­ende dat ik soms moet stop­pen en van slag raakte. Af en toe viel ik dan gewoon uit. En dat is lastig. als je een volledige baan hebt.
Met mijn lin­k­eroor hoor ik bijna niets.

Daar­bij kwam ook nog later dia­betes, hier­door werd mijn zicht slechter. Het pro­ces van achteruit­gang is niet te stop­pen. Injec­ties en laser­be­han­del­ing. Mijn rechteroog is het meest aange­tast, maar gelukkig kan ik nog wel lezen en op de com­puter werken.

Je gaat steeds weer een stukje achteruit. Vanaf 2007 ben ik afgekeurd. Ik geniet van mijn huis en mijn tuin en mijn hobby’s.

Mijn tuin­tje aan de sloot

Hobby’s

Muziek is een grote hobby van me, vooral gitaar­muziek, alle gitaren eigenlijk.

Verder ben Ik geïn­ter­esseerd in oude din­gen en ga ik graag naar het the­ater en concerten.

Laatst kon ik als abon­nee van de Avro-​bode een lot kopen. De prijs was dat je via het kun­st­cen­trum Van Gogh ken­nis kon maken met een kun­ste­naar. Dat was de Arubaanse schilder Gus­tave Nouel.
Hij woonde in Deven­ter, daar heb ik geposeerd.
Ver­vol­gens werd ik uitgen­odigd door de gevol­machtigd min­is­ter om mijn portret op te halen bij het con­sulaat in Den Haag.
Ik heb het laten inli­jsten en in de kamer opge­hangen.

Ik heb nog een paar inter­es­sante dinget­jes gevon­den in Amerika, bijvoor­beeld een schilder­i­jtje dat gemaakt is door Guurtje van der Stadt.
Dat heeft in het Mon­et­jaar in een winkel aan de Zuid­dijk gehangen.

Portret door Gus­tave Nouel - De koek­trom­mel uit het Czaar Peterhuisje

Verder vond ik daar ook een koek­trom­mel van het Czaar Peter­huisje. Ik weet natu­urlijk niet hoe die din­gen hele­maal in Amerika zijn terecht gekomen.
Miss­chien via oude Zaankanters.

Na 69 jaar aan de Zuid­dijk zal ik wel zien waar ik terecht kom en ik zal al mijn dier­bare spul­let­jes een plaat­sje geven in mijn nieuwe won­ing ergens in Zaandam.

Schilder­i­jtje van Guurtje