Dansschool Selie.
Door Koos vd Woude
Ooit had je aan de Zuiddijk dansschool Diederich Hoorn. Maar In de Rosmolenstraat stond dansschool Selie.
Quick, quick slow.
Tijdens een jubileum van Theresia liep ik Wim Bikkel tegen het lijf. Jarenlang woonde de familie aan het Konijnenpad. Vader Bikkel maakte zich verdienstelijk voor de club en dochter Hannie rolde haar verplichte figuren bij de ZRC. Uiteraard ging het gesprek over vroeger en in het bijzonder dansschool Selie. Willem gaf samen met de dochter van Selie jarenlang dansles. Ik was zestien en we hadden een klein ploegje dat wekelijks van de Haven naar de Rosmolenstraat trok. Want de ouders vonden dat stijldansen iets aan je opvoeding toevoegde. Ik vond het nauwe contact met de danspartners leuker. Ik ontmoette er zelfs Ineke Weggelaar, mijn eerste jeugdliefde.
Quick, quick slow.
Nog vers in het geheugen, ligt me het (quick, quick slow) foxtrotliedje van Conny Froboess: Zwei kleine Italiener, die naar Napoli gingen. Aan de ene kant de jongens en aan de andere kant de meisjes. En maar loeren wie je voor de eerste dans zou vragen. Het was best stuntelen. Ik moest dan ook regelmatig in de maat gezet worden, door vader of moeder Selie. Van afdansen is het dan ook nooit gekomen. Wel van dansen af.
Andere locatie.
Andries Selie had ondertussen de dansschool overgedaan aan zijn jongste dochter Tilly en schoonzoon Wim Bikkel. Veel ouderen die vroeger op dansles hadden gezeten, kwamen terug. In de zeventiger jaren hebben we het met een buurtploegje nog eens geprobeerd. Op de vrijdagavond. Terwijl ik de Quick, quick slow nog niet eens onder de knie had, kregen we de eerste passen al van de Engelse wals. Over de rumba maar niet te spreken, laat staan de tango. Ik bakte er nog steeds geen brood van, zeer tot ongenoegen van mijn eega. Ze stond dan ook doodsangsten uit toen we moesten afdansen voor het begeerde speldje, op het grote toneel van theater de Speeldoos. Vooral toen ik tijdens het dansen aan het orkest vroeg of ze de Engelse wals niet wat vlotter konden spelen.
Niet alleen de ouderen zetten hun beste beentje voor, maar ook het aantal jeugdige danslustigen groeide. Het gevolg was dat de bewoners uit de omgeving begonnen te klagen. Dus op zoek naar een andere locatie. Zo verdween de dansschool uit de wijk naar de Barkstraat, Schepenbuurt.